หลีเป๊ะ เพี้ยนมาจากคำภาษามลายู “นิปิส” แปลว่า “บาง” เป็นชื่อเกาะเล็กๆ อยู่ห่างจากเกาะอาดังไปทางทิศใต้ราว 1 กิโลเมตร มีขนาดเล็กกว่าเกาะอาดังประมาณหนึ่งเท่า แต่เป็นเกาะที่มีความสำคัญ เนื่องจากลักษณะของเกาะเป็นที่ราบทั่วไป ส่วนที่เป็นภูเขามีเพียงเล็กน้อย เกาะนี้จึงมีผู้คนอาศัยกว่าหนึ่งพันคนเป็นชาวเกาะหรือชาวพื้นเมืองเดิม รู้จักกันในชื่อ “ชาวเล” หรือ “ชาวน้ำ” นั่นเอง มีโรงเรียนตั้งอยู่บนเกาะแห่งนี้ เปิดสอนตั้งแต่ชั้นอนุบาลถึงมัธยมปีที่ 3 ชื่อโรงเรียนว่า “โรงเรียนบ้านเกาะอาดัง” ชื่อของโรงเรียนจึงไม่สอดคล้องกับชื่อเกาะ
ทุกวันนี้ เกาะหลีเป๊ะกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญของอุทยานแห่งชาติตะรุเตา นักท่องเที่ยวได้ไปสัมผัสชีวิตที่เรียบง่ายของชาวเล ดำรงไว้ซึ่งวัฒนธรรมประเพณีของพวกเขา พวกชาวเลใช้ภาษาตระกูลออสโตรเนเชียน บางคำก็ยืมมาจากภาษามลายู เนื่องจากนักท่องเที่ยวทั้งคนไทยและต่างชาตินิยมไปท่องเที่ยวกันมากในแต่ละ ปี ทำให้วิถีชีวิตของชาวเลแตกต่างไปจากเดิม
จุดเด่นของเกาะหลีเป๊ะ คือ มีหาดทรายขาวสะอาด ตั้งอยู่ทางด้านทิศตะวันออก ซึ่งเป็นที่ตั้งหมู่บ้านชาวเล ย่านชุมชนใหญ่ของเกาะ ด้านทิศตะวันตกมีหาดทรายยาวชื่อเรียกเป็นภาษามลายูว่า “ หาดปะไตดายา” หรือ “หาดลมตะวันตก” นักท่องเที่ยวชาวตะวันตกเรียกเพี้ยนเป็น “พัทยา” จนติดปากผู้คนไปแล้วเอกชนปลูกสร้างรีสอร์ทไว้ต้อนรับนักท่องเที่ยว บริเวณหาดด้านตะวันออกและด้านตะวันตกของเกาะหลีเป๊ะ กิจการท่องเที่ยวจึงเฟื่องฟูมากทุกวันนี้
เกาะหลีเป๊ะมีความสวยงามตามธรรมชาติไม่แพ้เกาะอาดัง รอบๆ เกาะอุดมสมบูรณ์ด้วยปะการังหลากสีสัน นักท่องเที่ยวชอบนำชุดประดาน้ำ เพื่อดำลงไปชมความงามของปะการังใต้น้ำ นอกจากนั้น เกาะหลีเป๊ะมีจุดเด่นตรงที่ยามน้ำลด จะปรากฏส่วนกว้างใหญ่ของปะการังโผล่ขึ้นมาให้เห็น สามารถลงไปสัมผัสกับปะการังนั้นโดยตรง ช่วยให้บรรยากาศการท่องเที่ยวน่าตื่นเต้นอย่างยิ่ง
.png){kind=small}
